Het is vakantie en de kleine boer en kleine boerin nemen het er lekker van. Waar de kleine boerin ’s ochtends nog enigszins op tijd haar mandje verlaat, is de kleine boer niet zo makkelijk zijn nest uit te krijgen. Zeker niet als hij ’s avonds te horen krijgt dat zijn hulp de volgende dag méér dan welkom is. Dat vraagt om slimme vertragingstactiek en daar is de kleine boer een kei in.

Moulding mud. 

Als ik op maandag de wijzers van de klok steeds verder richting middaguur zie gaan, steekt de kleine boer dan eindelijk zijn slaperige hoofd om de deur. Hij sjokt de kamer in en valt in horizontale positie op de bank. Kreunend en steunend draait hij zich nog eens om en is niet van plan zijn ledematen méér te belasten dan strikt noodzakelijk. Om zijn mobiel te pakken bijvoorbeeld, dat is pure noodzaak. Maar dan grijp ik in. Ik heb er namelijk geen zin in om een uur lang krijsende, gillende en schetende geluiden aan te moeten horen terwijl hij kronkelend van het lachen naar domme Youtubefilmpjes ligt te kijken. Ik sommeer hem eerst te eten, dat is zo ongeveer zijn tweede meest favoriete bezigheid. Het duurt even maar dan heeft hij toch zijn ontbijt naar binnen gewerkt. Ondertussen komt de grote boer kijken of junior al zo ver is dat hij de trekker kan bestijgen om gras te gaan schudden, maar druipt teleurgesteld af. Ik adviseer de kleine boer op te schieten voordat zijn vader ontploft, gras maaien en schudden is werk dat snel moet gebeuren, voordat er weer een plensbui op valt. Maar de kleine boer maken ze de pis nie lauw en hij neemt ruimschoots de tijd om zijn tanden te poetsen en een praktische maar wel modieuze outfit samen te stellen. Gelukkig neemt hij het vandaag niet zo nauw met zijn coiffure, dat scheelt weer een kwartier en een pot moulding mud. Als hij dan eindelijk buiten komt zet hij vier stappen naar voren, twee naar links en drie naar rechts en komt dan weer binnen om te melden dat hij de grote boer nergens kan vinden. Ik kan het niet meer aan en vertrek met de kleine boerin naar het tuincentrum en hoop stiekem dat de grote boer daadwerkelijk gaat ontploffen.

Zwaaien.

Als we terugkomen is hij dan toch aan het schudden geslagen, mijn opgeluchte gevoel is helaas van korte duur. Na één perceeltje schudden heeft de kleine boer de trekker in de parkeerstand gezet en staat een half uur gewoon stil. Waarom, weet niemand. De grote boer beent met grote passen naar hem toe en draagt hem op verder te gaan met schudden. Boze blikken, rollende ogen en een hoop gezucht vallen hem ten deel. De kleine boer heeft hier toch helemaal geen zin in, het is vakantie zeg. Schud die handel effe fijn zelf, is de boodschap die elke vezel van zijn lijf uitschreeuwd. De grote boer is inmiddels de wanhoop nabij en komt briesend de keuken binnen. Gelukkig zien we kort daarna dat de kleine boer toch maar weer aan de gang is gegaan.  Als we aan het avondeten zitten merkt hij subtiel op dat hij de enige is die deze dag heeft gewerkt. Wij houden wijs onze mond dicht. Nog voordat de grote boer de laatste hap van zijn toetje heeft doorgeslikt is de kleine boer al verdwenen, dat kan hij wel heel snel.  Als de grote boer en ik in de keuken de boel opruimen horen we opeens het geluid van een trekker. Verbaasd kijken we door het raam naar buiten en zien de kleine boer, fier achter het stuur, op weg naar een vers gemaaid perceeltje. Om effe lekker te gaan schudden en naar de buren te zwaaien die ook aan het maaien zijn. En we hebben er niet eens om hoeven vragen.