Daar zitten we dan, de grote boer en ik. Op 9 september, half elf in de ochtend in een café ergens in Nijmegen. In onze hand een borrel, ja je leest het goed, een borrel. En voor onze neuzen een bakkie leut met appeltaart, op de achtergrond horen we zachtjes Tears in heaven van Eric Clapton. We proosten op deze dag.
Volle bak.
Nadat we de neut achterover geslagen hebben, evenals de koffie met appeltaart, stropen we de mouwen op en gaan datgene doen waarvoor we gekomen zijn. Terwijl de kleine boer in de collegebanken zit om zijn carrière als politicoloog te starten, rijden de grote boer en ik met een bomvolle auto naar een neef van de grote boer. Deze neef, zijn gezin incluis, wonen in Nijmegen en hebben tijdelijk een kamertje over waar de kleine boer mag bivakkeren. Totdat hij zijn eigen bezemkast heeft gevonden in één of ander ranzig studentenkot. Na een hartelijke ontvangst met koffie en sappige familieverhalen gaan we dan maar aan de slag. De meegenomen spullen van de kleine boer worden in de kast gestopt of aangesloten op het elektriciteitsnet. De grote boer knutselt snel nog een luie stoel in elkaar. Voor als de student thuis komt van een dag hard studeren en wellicht behoefte heeft aan een rustgevend momentje voor zichzelf, met of zonder dekentje. Nadat het eenkamer appartement volledig gestoffeerd en gemeubileerd is, gaan de grote boer en ik de stad in om een beetje de toerist uit te hangen en denk ik met weemoed terug aan mijn eigen studententijd. Die was weliswaar niet in Nijmegen, maar ik hoop van harte dat de kleine boer net zo’n leuke tijd gaat hebben als ik destijds heb gehad.
Proosten
Na zijn colleges ontmoeten we elkaar weer bij zijn nieuwe huis. Hij zet een tas op de bagagedrager van zijn fiets, hijst een rugzak op zijn nek en een slaapmatje onder zijn arm en vertrekt weer. Naar een studentenvereniging voor een avond en nachtje studentenvermaak of iets wat daarvoor door moet gaan. Kijk hem nou, de kleine boer, hoe snel kan het gaan. We zien hem nog op een veel te grote fiets, met een veel te grote rugzak op zijn nek naar de middelbare school gaan. Inderdaad, time flies.
We hebben vandaag alweer voor de tweede keer, zonder haar, geproost op haar verjaardag. Om half elf in de ochtend aan de borrel, ze zal er vast om lachen. Zij en ik dronken op vakantie om die tijd ook gewoon bier en aten gevulde koeken als ontbijt. Ben benieuwd wat de kleine boer op zijn ontbijttafel gaat hebben de komende jaren. Ik hoop stiekem op bier en gevulde koeken. Proost.
