Op Agroplaza huizen drie generaties, de voormalige directeur, de huidige directeur en de toekomstige directrice. Om deze bewoners allemaal te voorzien van aangename en moderne huisvesting moet er zo af en toe geïnvesteerd worden in het onroerend goed. De grote boer en ik hebben ons daarom een riant slaaponderkomen laten bouwen op de bovenste etage, het
uitzicht over onze landerijen is overweldigend en soms voelen wij ons echte grootgrondbezitters. De volgende stap in het hele
project is het moderniseren van de voormalige ouderslaapkamer tot aangenaam gastenverblijf. De eerste stap hiertoe is inmiddels gezet, de kasten zijn opengetrokken en alle overtollige bezittingen zijn verwijderd.
Tijdens de opruimsessie kom ik wat overjarige medicijnen tegen, zalfjes, drankjes en pillen die niet meer geconsumeerd mogen worden. Ik verzamel het hele spul en ben van plan ze naar de apotheek te brengen om daar te laten vernietigen. Om de zaken goed aan te pakken besluit ik ook de oude boerin te vragen naar overtollige medicijnen zodat ik alles in één keer weg kan brengen. Ik heb het vermoeden dat er in het huis van de voormalige eigenaren ook nog wel wat te halen valt op dat vlak, immers met de jaren komen ook de gebreken en daarmee ook de pillen en de poedertjes. Mijn vermoeden blijkt te kloppen, er komt een plastic zak vol pillen in allerlei soorten, maten en kleuren tevoorschijn. Geen idee wat dit allemaal voor geestverruimende middelen zijn maar dat we het hier niet alleen over paracetamol hebben is mij wel duidelijk.
Jaren geleden heb ik eenzelfde actie uitgevoerd bij mijn eigen vader en daar was de plastic zak twee keer zo groot, ik had graag willen weten hoeveel geld die zak waard was. Ik denk dat ik er wel een aantal paar mooie schoenen voor had kunnen kopen. Ook nu weer, kunnen de grote boer en ik niet anders dan concluderen dat deze medicijnen zonder enige vorm van
controle, hetzij door de arts, hetzij door de apotheek verstrekt worden. We zijn met stomheid geslagen, wat een bult medicijnen en hoe is het mogelijk dat dit allemaal over de toonbank van de apotheek gaat, maar blijkbaar niet genuttigd wordt.
Dat nemen wij de gebruikers niet kwalijk, zij doen keurig wat de dokter hen voorschrijft want zo zijn mensen van die generatie. Het lijkt er op alsof herhaalrecepten zonder blikken of blozen worden uitgeschreven, de apotheek doet dus goede zaken, de zorgverzekeraar betaald immers. Een doosje meer of minder lijkt niet uit te maken. En dat in een tijd waarin de kranten bol staan van de artikelen over de toenemende kosten van de zorg, de uitholling van de verpleeghuiszorg en de hoge salarissen van de bobo’s die de zorg moeten organiseren. Hoe onverteerbaar is het dan om te moeten zien dat de veehouder van tegenwoordig zich in allerlei bochten moet wringen om medicijnen voor zijn eigen vee te krijgen. Er moeten stapels papier worden ingevuld, handtekeningen en stempels gezet, gekoelde opslag geregeld en medische verklaringen van de veearts overhandigd worden. En dan, heel misschien mag de grote boer een antibioticakuurtje ophalen bij de dierenapotheek, maar beslist niet méér dan voor drie dagen want dan moet de hele administratieve mallemolen wéér doorlopen worden. Dat een strenger beleid zijn vruchten afwerpt is duidelijk, het antibioticagebruik onder rundveehouders is met 47% afgenomen ten opzichte van 2009 en wij zijn daar blij mee. Maar vreemd vinden wij het wel.
Huisdieren (zie tevens Dieren-wel-zijn-of-dieren-niet-zijn) en mensen mogen in Nederland volgestopt worden met medicijnen, een eventueel lijden mag en kan eindeloos gerekt worden. Maar zo gauw er een koe voorzien moet worden van een geneesmiddel gaat half Nederland de barricade op en als diezelfde koe dan na korte tijd uit zijn lijden verlost gaat worden (die wel) dan is het land helemaal te klein.
En dat is voor menig Nederlandse boer een bittere pil.
