Half mei kocht ik een doos tissues. Om mijn tranen mee te drogen, mijn neus mee te snuiten of mijn leesbril mee op
te poetsen. Natura 2000 stress heet dat. Het oppoetsen van mijn leesbril ga ik nu, eind juli wéér doen. We hebben namelijk eindelijk twee belangrijke documenten ontvangen van de provincie. Half mei werd ons verteld dat we die documenten volgende week zouden ontvangen. Het is eind juli, dat was een hele lange “volgende week”, maar vooruit, beter laat dan nooit.
Belangrijke documenten.
Onze adviseurs komen het spul brengen. De koffie is ingeschonken en we gaan van start. Het eerste document bestaat uit een voorstel dat de provincie in elkaar heeft geknutseld met betrekking tot de aankoop van het huidige Agroplaza en bijbehorende percelen. Het tweede document is het aanbod dat de provincie voor ons in petto heeft, op een leuk plekje hier niet al te ver vandaan. Ze denken met ons mee en willen graag dat wij ergens anders verder kunnen met een mooi bedrijf.
Over document één hebben we niet zo veel te mauwen, behalve het feit dat er opeens andere bedragen worden genoemd
dan in het eerder ontvangen taxatierapport. Minor detail zou je kunnen denken, maar zo steken wij niet in elkaar. Helaas heeft de provincie zich verrekend ten gunste van zichzelf en ten nadele van ons. We blijven geloven in het goede van de mens en denken dat ze dat niet expres hebben gedaan. Een rectificatie lijkt ons op zijn plaats.
Maar dan komt document twee ter tafel, dan hebben we het dus over Agroplaza 2.0 op dat leuke plekje hier niet al te ver vandaan. Begin 2018 hebben we bij de provinciemensen al aangegeven daar wel oren naar te hebben. Voorwaarde was wel dat we een vergelijkbare omvang wilde van ons huidige bedrijf. We hebben het dan over ongeveer dertig hectares grond en zeventig tot vijfenzeventig koeien en een naastgelegen bouwkavel voor een huis. We hebben niet de intentie te groeien en willen niemand het vel over de oren trekken dus wij willen graag de financiële middelen krijgen waarmee een vergelijkbaar bedrijf als het huidige kunnen gaan opzetten. Het document bestaat uit elf pagina’s maar reeds bij pagina twee haken we af.
Lieve mensen.
Lieve, lieve mensen van de provincie, als wij zeggen vergelijkbare omvang met ons huidige bedrijf dan hebben we het niet, ik herhaal, niet over een bedrijf van achtenveertig hectares. Gekker wordt het nog als blijkt dat deze achtenveertig hectares bestaan uit een deel van zesentwintig en een deel van tweeëntwintig hectares. En de bouwkavel ? Die ligt aan de overkant van de weg. Nou ja zeg, we zijn sprakeloos.
Vertwijfeld zeggen wij tegen onze adviseurs dat we dan die zesentwintig hectares wel willen maar geen bouwkavel aan de overkant van de weg. Wat is dat voor gekkigheid ? We zijn al een aantal jaren van de babyfoon af, de kleine boer en de kleine boerin kunnen inmiddels heel goed zonder. Maar we zitten er niet op te wachten om nu een babyfoon aan te gaan schaffen voor de koeien. De adviseurs worden ook wat onrustig en geven aan dat dat helaas niet kan. Zij hebben hun huiswerk goed gedaan en het blijkt dat de provincie niet bereid is om die achtenveertig hectares te splitsen en in twee delen te verkopen. Het is alles of niets. O ja, en een bouwkavel aan de overkant van de weg.
Konijnen.
Als we denken dat we alles gehad hebben toveren de adviseurs nog meer konijnen uit de hoge hoed.
- Uitbreiding van dertig naar achtenveertig hectares grond betekent ook dat onze huidige NBvergunning (Natuurbescherming) niet toereikend is en we er één nodig hebben voor achtenveertig hectares. Die moeten we zelf maar gaan regelen, die zit niet bij de koop inbegrepen. Met de huidige ontwikkelingen betreffende het verminderen van het aantal koeien in Nederland wordt dat dus een schier onmogelijke zaak. Dat weten ze in Zwolle ook en gaan zich daar dus de vingers niet aan branden.
- De bestemmingsplannen moeten ook nog even aangepast worden, maar dat schijnt een fluitje van een cent te zijn. Kijk, dat geloven wij dus niet. Wij lezen ook de krant en zitten tot onze oren in de Natura 2000 problematiek met alle bijbehorende toestanden. Bestemmingsplannen wijzigen is niet, ik herhaal, niet snel geregeld.
- Tot slot blijkt er een waterclaim te rusten op de achtenveertig hectares die we eventueel kunnen
gaan kopen. Jaren geleden werden er enkele boeren uitgekocht, op dat mooie plekje hier niet al te ver vandaan, om plaats te maken voor een waterrijke woonomgeving inclusief benodigde waterclaim. Door de economische crisis is die woonwijk er nooit gekomen, dus nu is bedacht er wederom een agrarische bestemming aan te geven. Klein kinkje in de kabel is dus de waterclaim die nog van kracht is. En zo’n claim heb je er niet snel af gekletst.
Dat zijn slechts een paar issues waar we mee te maken hebben in deze langlopende serie. Er zijn er nog veel meer te noemen, maar dat zal ik de lezer besparen.
Resumé.
Wij worden geconfronteerd met Natura 2000 ontwikkelingen waar we niet op zitten te wachten, maar realiseren ons ook
dat het nou eenmaal een feit is. In februari werd ons door de provincie geadviseerd snel werk te maken van een
bedrijfsverplaatsing, het is immers de bedoeling dat december 2021 de Natura 2000 maatregelen op de hei zijn geïmplementeerd. Vóór die tijd wegwezen was het devies. De provincie is bereid alle medewerking te verlenen aan deze verplaatsing naar dat mooie plekje, hier niet al te ver vandaan. Onze wensen en onze mening zouden worden gekoesterd, zo liet men ons geloven.
Maar als puntje bij paaltje komt overhandigd de provincie ons een aankoopvoorstel voor ons huidige bedrijf met daarin verkeerde bedragen en een verkoopvoorstel voor het nieuw op te zetten bedrijf dat aan alle kanten rammelt. En dat moet vóór december 2021 allemaal geregeld zijn ?
Dode mus.
We zijn blij gemaakt met een dode mus, zo voelt dat. We worden niet serieus genomen, zo voelt dat. We zijn voor sneakers naar de schoenenwinkel gegaan en komen terug met slippers die ook nog eens twee maten te groot zijn, zo voelt dat.
En of we even binnen twee weken willen tekenen.
