Bijscholing.
De beveiliging van Agroplaza is tiptop in orde, daar is de directie veel aan gelegen. We hebben geen last gehad van personeelstekorten als gevolg van de griepgolf en ook onze systemen zijn niet gehackt. Om de beveiliging van een dergelijk hoog niveau te houden scholen wij de twee beveiligers af en toe een beetje bij. Deze keer is het de junior beveiliger die bijgespijkerd gaat worden zodat hij weer volledig kan handelen naar de laatste richtlijnen van de branche. Toen wij junior twee jaar geleden in dienst namen, was hij maar beperkt opgeleid. Omdat wij dachten dat hij de kneepjes van het vak wel van de senior teamleider beveiliging kon leren, hebben we het eerst maar eens even aangekeken. Toch blijkt dat hij wat moeite heeft met een juiste uitvoering van de werkzaamheden zoals beschreven in zijn taak-functie-omschrijving. Daarin staat nadrukkelijk vermeld dat zijn werkterrein ligt op Agroplaza en bijbehorende hectares. Hij neemt het helaas niet zo nauw met de regels en is hij van mening dat ook het erf van omringende agrarisch ondernemingen door hem beveiligd moeten worden. Dat getuigt van goed noaberschap maar daar betalen we hem natuurlijk niet voor. En de noabers ook niet. En dus reis ik met hem af naar de plaatselijke hondenschool voor een training van 10 lessen.
Werk aan de winkel.
Daar aangekomen is al snel duidelijk dat junior de oudste van het stel is, maar zo gedraagt hij zich niet. De adrenaline stijgt hem naar de kop. Het wemelt er van de honden, het ruikt er naar honden, het is één en al hond wat daar de klok slaat. En dan hebben al die tweevoeters die er rondlopen ook nog heerlijke etenswaren in hun jaszak. Dit moet toch echt het hondenparadijs zijn. Maar niets is minder waar, er moet hard gewerkt worden en hoewel junior zeker nog een paar lesjes nodig heeft ben ik stiekem toch wel trots op hem. Als ik zie hoe de andere cursisten ploeteren met hun stuiterende blaffert gaat de mijne braaf zitten en liggen als ik hem dat opdraag. Hij laat zijn gebit controleren en blijft op zijn plaats liggen als ik een wandelingetje maak. Maar als hij aan de riem de arena rond moet lopen, achter al die stuiterende kleuters aan, dan wordt mijn arm bijna uit de kom gerukt. Mijn handen zijn rood van het trekken aan de riem en de commando’s die ik hem geef gaan het ene flapoor in en het andere weer uit. Ik weet meteen weer waarom wij daar zijn, er is nog genoeg werk aan de winkel. Als ze hem op die cursus nou ook nog een beetje tafelmanieren bijbrengen dan kan de anti-schrok-bak misschien worden ingeruild voor een prachtig bling bling exemplaar met zijn naam er op. De secundaire arbeidsvoorwaarden zijn op Agroplaza zo gek nog niet.
