Er knaagt iets aan de grote boer. Niet letterlijk bedoel ik dan, maar figuurlijk. Ik heb het nooit geweten, tot voor kort en ik moet zeggen dat ik wel met hem te doen heb. Op een saaie zondagmiddag zitten de bewoners van Agroplaza aan tafel over koetjes en kalfjes te praten. De kleine boer verteld over de voorbereidingen voor de musical waarbij de grote boer prompt melding maakt van zijn eigen glansrol in zijn basisschoolmusical: Koeken voor de koning.
De titel roept nou niet meteen hele enthousiaste reacties op bij de overige drie tafelgenoten maar de grote boer is in een melancholische stemming en zegt dat er ergens nog foto’s moeten zijn van deze vertoning. De kleine boer en kleine boerin schrikken zich een hoedje en beginnen snel over iets anders, namelijk onze zoektocht naar een leuke partner voor onze enige overgebleven waakhond. Maar ook dan schiet de grote boer in de emo-modus en verteld over de honden die hij als kind allemaal heeft gehad op Agroplaza. Ook daar moeten nog foto’s van zijn. Maar dan valt de grote boer een beetje stil als schuldgevoelens zich van hem meester maken. Treurig verteld hij zijn relaas. Hij is ervan overtuigd dat hij zijn grote broer lang geleden een trauma heeft bezorgd en daar heeft hij heel erg veel spijt van. Het knaagt aan hem, het vreet hem van binnen helemaal op. De grote broer van de grote boer wilde in zijn jonge jaren namelijk graag een hond, want wat is een boerderij nou zonder hond. De grote boer, die destijds een kleine boer was maar ik, om verwarring te voorkomen in dit stuk gewoon grote boer blijf noemen, ging met de oude boer op pad. Grote broer zou een hond krijgen voor zijn verjaardag. Bij het asiel aangekomen was er een exemplaar dat wel zou kunnen dienen als verjaardagscadeau. Het beest werd aan alle kanten bekeken en bij gebrek aan beter, werd besloten deze dan maar te nemen. De beide boeren zouden aan het einde van de dag terug komen om ‘m op te halen. Bij terugkomst in het asiel werden zij blij ontvangen door een mevrouw die enthousiast vertelde dat zij die middag nog een superleuke hond binnen hadden gekregen. Die moesten de boeren écht zien, want leuker dan deze ging het nooit meer worden. O ja, ze moesten niet meteen hun oordeel klaar hebben, laat alle eerste indrukken varen en bekijk de viervoeter objectief was haar dringende verzoek. De boeren werden wel een beetje achterdochtig van deze opmerking, ze hadden hun keuze tenslotte die ochtend al gemaakt maar vooruit, zij wilde dat beest toch even bekijken.
Bij de eerste aanblik werd het stil, ze wisten zich niet zo goed raad met hun emoties want voor hun stond iets dat door moest gaan voor een hond. Het had geen poten, zo leek het op het eerste gezicht althans. Maar na een grondige inspectie bleek hij er toch wel vier te hebben, ze zaten alleen een beetje verscholen onder zijn buik. De asieldame ratelde er op los en prees de hond de hemel in. Het was een echte Welsh Corgi en geknipt voor de boerderij. Na lang wikken en wegen was het de grote boer die de knoop door hakte. Hij was het gedreutel zat en wilde gewoon naar huis want de koeien moesten gemolken worden. De WC ging mee naar Agroplaza maar tot op de dag van vandaag heeft hij spijt van deze beslissing. Toen WC op de boerderij kwam moest hij eerst nog een nachtje in de schuur. De volgende ochtend kwam de oude boer bij het ontbijt trots binnen stappen met WC. De innige wens van oudste zoon werd eindelijk vervuld. Maar bij het aanzien van deze ingekorte versie van een herdershond verstomde het gesprek en barste oudste zoon in tranen uit. De tranen waren niet van blijdschap. Al die jaren heeft de grote boer deze last met zich mee gedragen, hij was immers degene die besloot dat WC opgenomen werd in de veestapel van Agroplaza en zo zijn oudste broer een trauma bezorgde. En tot overmaat van ramp wordt de grote boer jaren later ook nog doodleuk uitgelachen door zijn eigen kroost. Die hadden even snel een foto van de WChond opgezocht op de tablet en kwamen niet meer bij van het lachen. Dat je serieus zo’n hond uitkiest. Toen de grote boer terloops ook nog even vermelde dat WChond zeker nog vier jaar op Agroplaza is geweest, moest het kroost rennen om nog op tijd bij de toilet te komen en zo te voorkomen dat ze in de broek zouden plassen van het lachen.
Maar beste liefhebbers van de Welsh Corgi, sorry voor dit verhaal en voor het feit dat we jullie en jullie hond misschien beledigd hebben. Dat was niet de bedoeling. Als jullie labradors stom vinden mag je dat onder dit artikel kenbaar maken, dan staan we weer quitte.
