Wie denkt dat de grote boer zich af en toe vrijwillig onder laat drieten, ’s nachts voor zijn plezier op staat om wat hand- en spandiensten te verrichten in de afkalfstal of zijn melktank laat glanzen als een spiegeltje zodat hij er zijn haren in kan kammen gewoon omdat hij niks anders heeft te doen, heeft het goed mis.
Agroplaza is een heuse onderneming waar gewoon geld verdiend moet worden om te kunnen overleven. Sinds enkele jaren moet elke agrarische onderneming zelfs ingeschreven zijn bij de Kamer van Koophandel dus hoe echt wil je het hebben.
Het lijkt een formaliteit die inschrijving bij de KvK maar het heeft wel degelijk vervelende gevolgen voor ons. Vele bedrijven, onderzoeksbureaus en andere (financiële) hulpverleners weten ons sindsdien te vinden en bellen altijd onder het eten om hun waar aan te bieden. Het is om gek van te worden en met name de grote boer heeft er moeite mee om netjes te blijven. Ik heb hem al een paar keer vermanend toegesproken maar dat heeft nog niet heel veel succes gehad.
Als wij aan tafel zitten gaat de telefoon en de grote boer neemt op. Ik kan aan zijn gezicht al zien dat het weer foute boel is. Het is eventjes stil en dan zegt hij vriendelijk: “maar natuurlijk, stuurt u mij maar enkele exemplaren dat vind ik leuk, maar ik kan u nu al zeggen dat ik geen abonnement afsluit”. Hij luistert weer aandachtig naar de andere kant van de lijn en eet ondertussen gewoon door. Blijkbaar is de beller niet van plan om zo makkelijk op te geven, maar de grote boer ook niet.
“Ohhh maar ik wil heel graag een abonnement op uw blad maar u weet zelf wel hoe slecht de melkprijs is op dit moment dus ik kan een abonnement helemaal niet betalen, tot ziens”
Hij hangt op, grijnst van oor tot oor en vraagt of hij zo vriendelijk genoeg is geweest.
Ik ben trots op hem.
Als ik een dag later een pipo aan de lijn krijg die brutaalweg aan mij vraagt of wij in 2014 investeringen hebben gedaan en voor hoeveel geld dat dan wel geweest is, geloof ik mijn eigen oren niet. “Zeker hebben wij investeringen gedaan”, zeg ik. Hij wordt er blij van en wil dan ook graag weten of we duurzaamheidverhogende maatregelen hebben genomen.
“Ja hoor, ook nog, dubbele beglazing en isolatiemateriaal” roep ik hem toe.
Maar dat snapt hij niet helemaal, dubbele beglazing en isolatiemateriaal in de stal ?
“Nee meneer, in onze nieuwe dakkapel”. Maar dat wil de meneer helemaal niet weten, hij is enkel geïnteresseerd in de investeringen die wij in het bedrijf hebben gedaan, wat kan hem die dakkapel nu schelen.
“Dan had u dát moeten vragen” snauw ik hem toe, “u heeft mij niet gevraagd wáár wij deze investeringen in gedaan hebben en ik ben ook niet van plan om u te gaan vertellen hoeveel dat prachtige nieuwe uitzicht heeft gekost”
Het gesprek is snel klaar en ik ben trots op mezelf. Niet omdat ik gesnauwd heb maar wel omdat ik netjes U bleef zeggen.
Ik kan niet wachten tot de volgende belt.
