Wachten duurt lang, dat weten wij als geen ander. Zestien jaar lang hebben we moeten wachten op een definitieve beslissing
omtrent de mooie hei achter ons bedrijf. Zestien jaar lang werden wij gedoogd maar mochten we niet uitbreiden en was het roeien met de riemen die we hadden. Ondanks alles ging ons dat best goed af. Maar nu moeten we dan toch buigen voor de plannen vanuit Brussel.
Eind 2016 was de definitieve aanwijzing Natura 2000 een feit en moest er plotseling met stoom en kokend water van alles geregeld worden. Na zestien jaar geduldig wachten leek het opeens wel vijf voor twaalf. Adviseurs, makelaars, taxateurs, ze volgde elkaar in rap tempo op. We hielden het hoofd koel en besloten dat we eerst het taxatierapport van de provincie af zouden wachten. Daarna gaan we rustig bekijken wat de (on)mogelijkheden zijn. Maar we zijn nu vijf maanden verder en we hebben nog geen taxatierapport gezien en dat frustreert. De kleine boer en de kleine boerin snappen niet dat wij nog geen plannen maken, wat kan hun dat rapport nou schelen. Om de stemming er in te houden willen we alvast alle wensen inventariseren van de kleine boer en kleine boerin en die van onszelf natuurlijk. De kleine boerin wil paarden, een stal, een
buitenbak, haar vijf poezen in de buurt, in haar handbalteam blijven en persé op een boerderij wonen. Vanwege de frisse lucht en zo. De kleine boer wil zijn eigen trombone, een
piano, op deze school blijven en bij de blaaskapel blijven toeteren. De grote boer wil een boerderij. Punt. Wellicht
dat de randvoorwaarden wat aangepast moeten worden maar daar valt over te praten. En ik ? Ik heb mijn oog laten vallen op een mooie kavel, niet ver van Agroplaza af. Maar ja, daar mag alleen een huis gebouwd worden en dat is niet voldoende.
Het wordt er allemaal niet makkelijker op. Er wonen zes mensen op Agroplaza en die willen allemaal iets, als het gaat om
de toekomst. Het scenario van blijven wonen waar we nu
zitten lijkt steeds minder een optie. We hoeven niet persé weg, niemand die ons op dit moment dwingt. Maar blijven wonen op een boerderij waar straks geen vee meer gehouden mag worden en we mogelijk tot onze enkels in het moeras komen te
staan vind ik ook geen aantrekkelijk idee.
Hebben de kleine boer en kleine boerin uiteindelijk een stem ? En de oude boer en oude boerin dan ? En wat te doen met tegeltjeswijsheid als “wie betaalt bepaald” ? Als de provincie betaalt, bepalen ze dan ook wat wij gaan doen ?
Ik ben normaal gesproken van het type dat goed kan kanaliseren, hoofd- van bijzaken kan onderscheiden en niet doet aan impulsieve beslissingen, behalve als het om schoenen gaat, dan weer wel. Maar op dit moment kan ik er nog geen chocola van maken.
