Ik denk dat heel veel mensen jaloers op ons zijn. Wat wij doen, zouden zij ook wel willen maar heeft een dergelijk “geluk” nooit hun pad gekruist. Het onze wel en daar hebben we niks voor hoeven doen, lucky bastards dat we zijn. Wij hebben geen kleinkunstacademie gedaan, beschikken over nul acteerervaring en toch zijn wij, met vele anderen, de hoofdrolspelers in een hele slechte soap.

Agroplaza bevindt zich al bijna zestig jaar aan de rand van een mooie hei. Van die zestig jaren boeren wij al bijna achttien jaar lang tegen de natuurverdrukking in. De gekke, zinvolle, domme, werkbare, onwerkbare, logische, bezopen en uitvoerbare regels hebben elkaar in die periode in rap tempo opgevolgd. En juist vanwege dat natuurgebied, hebben we daar nóg meer last van dan een boer die niet op een dergelijke plek zijn bedrijf runt. Ik zal niet zeggen dat wij in al die jaren nooit geklaagd hebben over al die regeltjes, niets menselijks is ons vreemd. Maar na het klagen, gewoon snel weer door, de beesten wachten namelijk niet. Die willen gewoon verzorgd worden, driehonderdvijfenzestig dagen per jaar, vierentwintig uur per dag. Na bijna zestig jaar wonen en werken aan de hei, gaat het doek voor Agroplaza dan uiteindelijk toch vallen. We hadden graag nog even door gewild, we hebben tenslotte in al die jaren prima kunnen leven én werken met die natuur in onze achtertuin. Het was niet altijd makkelijk of logisch, maar het lukte wel. En nu geven we er de brui aan. De ambitieuze natuurplannen voor de hei, die enkele jaren geleden gepresenteerd werden in het kader van Natura 2000, waren van hoog niveau. Te hoog niveau, voorspelde de boeren en anderen die er écht verstand van hebben, maar dat was aan dovemansoren gericht. Twee jaar lang werden er allerlei onderzoeken uitgevoerd, die korte tijd daarvoor óók al waren uitgevoerd en waarvan de uitkomsten toen al meer dan duidelijk waren. Maar dat mocht de pret niet drukken. De hele exercitie werd gewoon nog een keer overgedaan want misschien had er zich in de tussentijd wel een wonder voltrokken op de hei. Maar nu lijkt het tij zich langzaam te keren. Onderzoeken tonen wederom aan dat de gestelde natuurdoelen niet gehaald gaan worden tenzij er keihard wordt ingegrepen in de waterwinning. Dat is een duivels dilemma. Gaat de overheid kiezen voor natuur of voor waterwinning? In Den Haag zijn ze de wanhoop zo’n beetje nabij en wordt er zelfs geopperd om de hei dan maar van de Natura 2000 lijst te schrappen. Iets wat tot voor kort onbespreekbaar was en juridisch onhaalbaar volgens deskundigen. Maar een kat in het nauw maakt rare sprongen. En ondertussen lopen de emoties hier hoog op, de boeren rondom de hei zijn deze constante onzekerheid meer dan zat en beramen zich op acties. Dit gedoe duurt echt veel te lang. We hebben het over achttien jaar meebuigen met de provinciale, landelijke en Europese politiek. Van voor naar achter, van links naar rechts. Recentelijk heeft de provincie besloten om de plannenmakerij met nóg eens zes maanden uit te stellen. Wat een zeperd zeg, over hoeveel veerkracht moet je beschikken om hier nog een positieve draai aan te kunnen geven. 

Ik zou er onderhand een boek over kunnen schrijven maar misschien moet ik RTV Oost maar eens gaan bellen. Ik heb een briljant idee voor een kaskraker in het jaar 2020. Een nieuwe reeks “Van jonge leu en oale groond” of een tweede “Hannah van Hendrik”. Die succesvolle theaterproductie is tenslotte ook ontsproten aan een groot boerenprotest in het Tubbergen van 1971. Ik durf te wedden dat er wel een rolletje voor mij inzit met mijn zachte G. Want dan klinkt het “Daar golft op de essen het goudgele graan” uit het Twentse volkslied toch net even iets anders.

Prettige kerstdaag’n en gluk in’n tuk