Serieuze vrouwenzaken.
Terwijl de kleine boerin op pony Tarzan ergens langs en over de Drentse hunebedden scheurt, zit de rest van het gezin aan tafel te eten. We praten over koetjes en kalfjes en ik merk terloops op dat ik volgende week weer op moet draven voor
het bevolkingsonderzoek naar borstkanker. Niet echt een wereldschokkende mededeling volgens mij. Maar dan zie ik de grote boer verschrikt opkijken en zegt ”Och dat moet ik ook nog doen”. Ik kijk hem verbaasd aan, ik weet niet beter dan dat borstkankeronderzoek iets voor vrouwen is en snap deze opmerking dan ook niet. “Hoezo moet jij dat ook nog doen?”, vraag ik hem. “Ach, ik moet dat ding nog opsturen, voor het mestonderzoek”, zegt hij, “ik moet alleen nog even zoeken waar ik die gelaten heb”.
Potverdikkie denk ik, daar gaan we weer. Ik heb het over serieuze vrouwenzaken en de grote boer denkt alleen maar aan zijn mestboekhouding.
Snijwerk
Nou ben ik toch al meer dan negentien jaar samen met de man, maar sommige dingen wennen nooit. Lag ik vijftien jaar geleden op de operatietafel om de kleine boer ter wereld te brengen, kreeg de aanstaande vader het dringende verzoek om even een stapje achteruit te doen, de gynaecoloog kon er niet goed bij. De grote boer stond namelijk met zijn neus bovenop het snij- en hechtwerk omdat hij niets wilde missen van deze fascinerende ingreep. Nog maar net vertrokken van de uitslaapkamer kreeg ik al van hem te horen dat een keizersnede bij een vrouw precies zo gaat als bij een koe. En bedankt hé, daar lig je dan. Net moeder geworden, een fikse buikoperatie achter de rug, hormonen die de tent rond vliegen en dan wordt er subtiel medegedeeld dat daar net zo goed een koe had kunnen liggen. In alle achter ons liggende jaren is mijn fysieke, vrouwelijke gestel al vaker vergeleken met dat van een koe. Ik snap de bruggetjes echt wel, maar het doet niet altijd recht aan mijn menselijke, vrouwelijke gevoelens.
Mestonderzoek
De opmerking over het mestonderzoek doet óók de wenkbrauwen van de kleine boer fronsen, hij snapt de link niet tussen mest en borstkankeronderzoek. Dan gaat er opeens een lampje branden bij de grote boer en legt hij uit dat hij, in het kader van het bevolkingsonderzoek naar darmkanker, zijn eigen mest in moet leveren. En terwijl ik me braaf ga melden bij “de bus”, zoekt de grote boer naarstig naar zijn envelopje met toebehoren. Het zou met niets verbazen als die ergens tussen de oormerken of in de map “nog te betalen” ligt.
