Nu de grote boer geen koeien meer hoeft te vertroetelen vult hij zijn dagen met allerlei andere activiteiten. De zomer is in volle gang en de temperaturen stijgen met de dag. De kleine boerin heeft haar schooldiploma gehaald en hangt doelloos op de bank. Tijd voor wat actie in de taxi vindt de grote boer.
De twee pakken het aan en storten zich vol overgave op het zwembad. Deze wordt uit de winterstalling gehaald en weer in de achtertuin gezet. Vlak voordat we naar bed gaan hangt de grote boer er een tuinslang in en het badje kan gevuld worden. Geen paniek beste lezer, er gaat geen leidingwater in maar grondwater uit onze eigen bron. Wie dacht dat na het vullen van de kuip het zwembad klaar voor gebruik is komt bedrogen uit. Er zijn nog wat andere voorbereidende werkzaamheden nodig alvorens er geplonsd kan worden. Maar dat blijkt toch lastiger dan gedacht.
De grote boer is licht gefrustreerd omdat hij de pH-waarde van het water maar niet op orde krijgt. De ene na de andere zak zout wordt het bad in gekieperd. En dan hebben we het niet over zakken van een kilo per stuk, nee het zijn serieuze zakken van wel tien kilo. Maar ondanks al dat zout blijft het teststaafje een alarmerende kleur afgeven. Na de zoveelste zak zout en bijbehorende meting komt de grote boer naar binnen met het teststaafje in zijn hand en drukt die onder mijn neus. “Snap er niks van,” bromt hij, “die pH-waarde is nog steeds niet in orde.” Ik pak het staafje aan en houd het naast de kleurcodes op het potje. Nee, die waarde is inderdaad niet in orde. De eerste de beste schoonzwemmer die, in dit bad van olympische afmetingen, een duik gaat nemen zal zich meteen in de Dode Zee wanen. Niets drijft zo lekker als water met een hoog zoutgehalte en het desinfecteert ook nog eens fijn tussen de billen en de tenen.
Ik zal deze zomer het watermanagement maar voor mijn rekening gaan nemen want een kleurenblinde boer met teststaafjes levert gekke taferelen op.
