Degene die mij al langer kennen dan vandaag weten dat ik al een tijd zonder werk zit.
Zonder betaald werk, welteverstaan want ik heb geen moeite met het vullen van mijn dagen met allerlei verschillende soorten werk. Vrijwilligerswerk is er één van.
De witte keet.
Op de dagbesteding voor ouderen waar ik wekelijks naar toe ga, zitten hele hippe senioren. Een groot aantal van hen heeft een mobiel of smartphone, sommigen hebben een tablet bij zich en anderen surfen regelmatig thuis op de computer over het wereldwijde web. Eén van die surfers is SchilderJan, vijfentachtig jaar oud. Van huis uit schilder van beroep en op de dagbesteding altijd te vinden met een potlood of penseel in zijn hand. Wat zijn ogen zien, tekent of schildert hij moeiteloos na. Op zijn computer thuis leest hij mijn verhalen en bekijkt de foto’s die ik op mijn website plaats. Regelmatig laat ik hem filmpjes zien die op mijn Instagramaccount staan, bijvoorbeeld van onze melkrobot, van een koe die staat te genieten van de massageborstel of van een musicerend kind. Hij vindt het allemaal prachtig, hij vraagt elke week hoe het met de kleine boer en de kleine boerin is. Ik ben stiekem best een beetje trots op deze “volger” op leeftijd. Niet alleen omdat hij mijn website vaak bekijkt maar ook omdat we samen iets delen.
SchilderJan is namelijk geboren en getogen in de plaats waar ik nu al bijna achttien jaar woon. Dat alleen al levert mooie gesprekken en hilarische spraakverwarringen op tussen deze “piepjonge” Brabander en de Tukker van oale groond. Daarnaast ging hij vroeger als kind samen met zijn vader turf steken op het land dat in de zestiger jaren ontgonnen is door de oude boer en de oude boerin en waar wij nu al jarenlang maïs en aardappels op verbouwen. Het is het land achter onze boerderij, het land dat wij binnenkort gaan verkopen. SchilderJan kan zich nog herinneren dat er destijds op dat land een witte keet stond, vanuit die keet werden de turfstekers betaald voor hun noeste arbeid. Hij grijnst van oor tot oor als ik hem een foto laat zien van de witte keet. Hij staat er nog steeds, opgeknapt en wel. Aandachtig bekijkt hij de foto, op zoek naar nóg meer punten van herkenning.
Persoonlijk schilderij
En dan komt SchilderJan met het idee om enkele foto’s die op mijn website staan, na te schilderen. Hij wil voor mij een persoonlijk schilderij maken, om niet te vergeten wat we hadden als we straks de boel hebben verkocht. Ik word er even stil van, wat een lief gebaar. We kiezen samen een paar foto’s uit en terwijl hij tekent en schildert vertel ik de verhalen die bij de foto’s horen. Misschien moet SchilderJan maar eens een keer komen kijken, naar ons land en naar de witte keet. Naar alles wat hij op de foto’s op mijn website ziet en naar alles waarover hij in mijn verhalen leest. Ik gun het hem en ik gun het mezelf omdat hij me raakt. Niet alleen met zijn schilderskwast maar ook met zijn enorme humor, zijn positiviteit en zijn verhalen over de plek waar hij opgroeide en waar nu onze kinderen opgroeien.
En hoewel ik binnenkort weer aan een betaalde job ga beginnen blijf ik één keer per week deze hippe senioren bezoeken. Niet omdat het moet maar gewoon omdat ik dat wil.
