Er ligt sneeuw en het is al bijna donker. De zwarte auto, die we eerder gezien hebben staat aan de kant van de weg met draaiende motor. Dat vinden we best een beetje gek want er zit niemand in. Het is zaterdagavond en dan zitten we steevast met z’n vieren op de bank te kijken naar één of andere spannende Scandinavische serie. Wij zijn van de Scandinavische series, niet alleen omdat ze vaak meesterlijk in elkaar steken maar ook vanwege de mooie plaatjes opgenomen in de ruige natuur of in de leukste stad van Europa, Stockholm. We zijn er al vaak op vakantie geweest maar toch wordt onze bucketlist, met nog te bezoeken vakantieoorden, door deze tv-series alleen maar langer.
Sappig groen.
Terwijl ik geconcentreerd naar de tv kijk, hoor ik ergens ver weg geluiden maar ze dringen niet echt tot me door. Totdat we de kleine boer horen zeggen, “Hé wat is dat nou?” We kijken alle vier naar buiten en zien een koppel koeien voor ons huis langs rennen, richting de hei. Een ander deel van de koeienmeute heeft een afslag naar rechts genomen, op weg naar het sappige groen in de moestuin van een nabijgelegen boerderij. De hollende koeien zijn afkomstig van onze overburen, de noabers aan de overkant van de weg. De grote boer en ik bedenken ons geen moment en vliegen van de bank af. Terwijl ik controleer of de honden binnen zijn, die zijn namelijk maar al te graag bereid om het vuurtje een beetje extra op te stoken, is de grote boer al verdwenen. Ik trek mijn klompen aan en zet het op een lopen.
Als ik bij de brievenbus aankom zie ik overal koeien. Op de weg, in de berm, in de sloot, in de voortuin van de noabers tussen de hortensia’s en de geraniums. Het zijn er veel, heel veel. Ik zie de grote boer in volle rengalop door het weiland gaan, om de rennende meute voor te blijven. Hij wil ze vanuit de berm bespringen en hen zo een verdere doorgang verhinderen. De grote boer is er normaliter één van de duurlopen maar dat hij zo hard kon sprinten, notabene op zijn klompen, is een indrukwekkende prestatie.
Gierende banden.
Als hij de weg op springt en zijn volle tweeënzeventig kilo vóór de koeien stort, komt het cluppie tot stilstand maar niet voor lang. De dames draaien zich om en rennen dezelfde weg weer terug. Ik zie ze recht op mij afkomen maar ik blijf stoïcijns, ik heb mijn lesje wel geleerd (zie Agroplaza) en barricadeer het pad naar ons erf. Ik ben dol op visite op zaterdagavond maar deze losgeslagen bende mag wat mij betreft onze deur wel voorbij gaan. De koeien die het op de moestuin hadden gemunt zijn inmiddels ook alweer op de terugweg, we komen ze tegen op de T-splitsing met in hun kielzog drie hollende buurmannen. De grote boer en ik blokkeren de splitsing zodat ze maar één kant op kunnen en dat is terug naar hun eigen erf. In de verte zien we overbuurboer met gierende banden aan komen scheuren, in alle commotie is hij gebeld door zijn zoon die al die vrouwen niet meer in de hand had. Het is chaos alom in het normaliter zo rustige Twente. Losgebroken koeien, rennende buurmannen, loeiende achterblijvers in de stal, blaffende honden, mekkerende geiten en een paar stresskippen die acuut van leg af raken. Als we op het erf van overbuurboer aankomen en de koeien terug de stal in hebben gejaagd denken we de klus geklaard te hebben. Maar dan worden we onaangenaam verrast door een groep dissidenten die zich verscholen heeft tussen de bomen achter de stal. De aanwezige buren hergroeperen zich weer en dan gaan ook de laatste weglopers de stal in. De roldeur gaat naar beneden, de koeien zijn binnen, de boeren ook en in no time hebben ze daar binnen de orde weer hersteld. Als de buurboeren naar buiten komen heerst er een serene rust in de stal. Zo doen wij dat hier in Twente, dat noemen ze Noaberschap. We zijn tenslotte op de wereld om elkaar te helpen, nietwaar?
De grote boer en ik zijn net op tijd binnen om te zien hoe de dader een bekentenis aflegt over hoe hij de jonge vrouw, in de besneeuwde bergen van Noord Zweden heeft koud gemaakt. De kleine boer en kleine boerin staren nog steeds naar de tv, alle commotie buiten is volledig langs hen heen gegaan. Ze hebben niet eens in de gaten gehad dat ik óók op zoek ben geweest naar voortvluchtige koeien. Wanneer we gaan boeken, is het enige dat ze vragen, een reisje Noorderlicht met Husky-entertainment?
