Het is lente in Twente en het kriebelt de grote boer aan alle kanten. Niet van de insecten maar van vreugde. Heeft
hij de afgelopen dagen bijna 24/7 op zijn mobiel zitten turen om de weersvoorspellingen op de voet te volgen, nu mag eindelijk iedereen het weten. Er kan weer gemaaid worden.
Je zou denken dat de grote boer meteen op de trekker springt en vol gas over de grote groene weides jaagt, maar dat valt
toch wel een beetje tegen. Ik moet het beeld van hem, hoog zittend in de cabine, uitkijkend over de weidse natuur, maaiend en meezingend met de boordradio, toch even bijstellen. Dat soort taferelen zie jij bij Boer zoekt vrouw maar niet op Agroplaza. De grote boer laat namelijk voor zich maaien.
Dat doet hij niet omdat hij te lui is om het zelf te doen maar omdat dat in zijn ogen gewoon efficiënt is. Ik houd van efficiency en van de grote boer en neem voor lief dat hij de komende dagen wel eet maar niets proeft omdat tijd nou eenmaal geld is.
Dat koffie, naast eten, de enige reden voor hem is om nog binnen te komen, neem ik maar op de koop toe. Ik doe niet
moeilijk over het feit dat hij vervolgens vergeet ook een bakkie voor mij in te schenken. Ik stap over al dat vers gemaaide gras, in huis, heen en tolereer zijn weer-app-verslaving. Ik snuif zelf de lucht van vers gemaaid gras nog maar eens even heel goed op.
De was gaat aan de lijn en terwijl de honden, inmiddels ook besmet met het lentevirus, door de sloten razen zou ik tegen de
grote boer willen zeggen: Schudden maar, zolang het nog kan.
