In de voortslepende soap rondom Agroplaza 2.0 hebben we een derde voorstel opgevraagd bij de provincie. Als we een beslissing moeten nemen omtrent ons bedrijf en onze toekomst willen we wel graag goed beslagen ten ijs komen. We bekijken de opties zorgvuldig want het is me nogal wat. Bijna zestig jaar levenswerk staat hier op het spel, daar gaan we niet roekeloos mee om. Oók dit derde voorstel heeft lang op zich laten wachten. In januari van dit jaar al aangevraagd waarbij er ons wederom werd beloofd dat we op korte termijn iets tegemoet zouden kunnen zien. Na ruim een half jaar zeuren, duwen, trekken, bellen en mailen werd het ineens zomervakantie en ligt daar dan eindelijk optie drie met betrekking tot Agroplaza 2.0. slash Natura 2000. Er liggen nu drie financiële voorstellen van de provincie en aan ons de schone taak om te kijken
welk voorstel het beste past bij onze wensen. Voor een buitenstaander lijkt dat misschien niet zo moeilijk, je harkt gewoon het meeste geld binnen en ziet wel wat de toekomst brengt. Maar zo steken wij niet in elkaar, we willen een zorgvuldige
afweging maken want welke keuze we ook gaan maken, er zitten enorm veel haken en ogen aan. En daar zit nu net het probleem. We worden gek van al die haken en ogen, we zien door de bomen het bos niet meer en er lijken er alleen maar méér
bij te komen. Het is om moedeloos van te worden.
Hoofdpijndossier
Voorstel 1 houdt in dat we ons huidige bedrijf, woonhuis en percelen verkopen aan de provincie om vervolgens een nieuw bedrijf en woonhuis te gaan bouwen op een mooi plekje hier niet al te ver vandaan. Het plekje wordt ons exclusief,
aangeboden door de provincie. Dit voorstel lijkt zo mooi op papier maar de praktijk is een stuk weerbarstiger. De grond die ons aangeboden wordt blijkt vele hectares groter te zijn dan we nodig hebben. Wij denken graag in oplossingen en stellen voor dat we genoegen nemen met de helft van de aangeboden hectares maar daar valt niet over te praten. Het is ons nog steeds onduidelijk waarom dit niet zou kunnen, we krijgen simpelweg geen antwoord. Daarbij horen wij verontrustende geluiden vanuit het veld, dat er op die grond nog een waterclaim rust, bestemmingsplannen nog gewijzigd moeten worden en bepaalde gedeelten van die grond helemaal niet te koop blijken te zijn. Bijkomend probleem is dat de benodigde kavel voor het bouwen van ons eigen mensenstalletje, niet grenst aan de enorme lap grond waar die nieuw te bouwen hightech koeienstal op moet komen staan. De bouwkavel ligt een stuk verderop, aan de overkant van de weg. Dat zou betekenen dat we weer een babyfoon nodig hebben omdat de grote boer ’s nachts niet binnen handbereik is in geval van nood of koe-kalverij. De grote boer moet dus midden in de nacht op zijn fiets of op de Zündapp naar de stal als er iets aan de hand is. Daarbij is de financiële vergoeding, die de provincie ons aanbiedt om te verplaatsen naar een nieuwbouwlocatie, verre van toereikend. Wat hebben we in hemelsnaam te koop aangeboden gekregen vragen wij ons af.
Voorstel 2 betreft het verkopen van ons huidige bedrijf, woonhuis en percelen aan de provincie om vervolgens een bestaand bedrijf elders over te nemen. Hoewel we al geruime tijd rondkijken hebben we tot op heden nog geen bedrijf gevonden dat voldoet aan onze wensen. Dat kan elk moment veranderen maar we houden ook ernstig rekening met het feit dat het helemaal niet zal gaan gebeuren.
Voorstel 3 omvat het verkopen van ons huidige bedrijf en percelen aan de provincie, blijven wonen op de huidige plek maar te stoppen met de melkveehouderij. Dit lijkt misschien wel de meest logische op dit moment, maar schijn bedriegt. Het hele onderzoekstraject rondom de hei in onze achtertuin en de gewenste, te creëren nieuwe natuur in dat gebied, loopt enorme vertraging op. Al anderhalf jaar om precies te zijn. Het begint er op te lijken dat het prachtige plan dat twee jaar geleden werden gepresenteerd om de hei te redden van de ondergang, zo onderhand een enorm hoofdpijndossier is geworden. Maatregelen die in de afgelopen jaren al genomen zijn blijken niet afdoende en het ziet er naar uit dat de plannenmakers langzaam maar zeker tot de conclusie komen dat deze groteske plannen misschien toch iets te ambitieus, niet uitvoerbaar en veel te duur zijn. We hebben dus geen flauw benul van wat er ons te wachten staat als we hier blijven wonen.
Noorderzon.
Wat er dan wel moet gebeuren om de hei te redden, binnen welke termijn, met welk gewenst resultaat en gevolgen? Dat lijkt op dit moment niemand meer te weten, wij dus ook niet. En met die wetenschap moeten wij een besluit gaan nemen om,
eventueel, een goedlopend, zestig jaar bestaand familiebedrijf op te doeken en te verkopen aan de provincie. Dat er een rechter is die recentelijk een dikke, vette streep door de PAS (Programma Aanpak Stikstof) heeft gehaald helpt ook niet echt in het beslisproces. Als er dan vervolgens ook nog een gekkie in het verre Den Haag roept dat daarom de veestapel maar gehalveerd moet worden zakt ons helemaal de moed in de schoenen. Het lijkt er op dat het einde van Agroplaza dan toch echt in zicht komt als, naast de provincie Overijssel, ook Den Haag al voorzichtig aan onze staldeuren rammelt.
Komt tijd komt raad, luidt het spreekwoord. De tijd begint aardig te dringen maar de raad is nog ver te zoeken. Maar misschien is er een optie vier. We halveren onze eigen veestapel, vijfendertig dames naar de slacht en de overige vijfendertig
leggen we te vondeling op de hei. Kexit Agroplaza. En wij vertrekken met de noorderzon. Weer een melkveehouder minder.
