Nou woon ik al bijna zestien jaar in het mooie Twente en dacht ik alles toch wel al gezien en meegemaakt te hebben maar niets is minder waar. Blijkbaar is er in al die jaren op Agroplaza toch het één en ander aan mij voorbij gegaan. De grote boer en ik hebben een feestje. Twee boerderijen verderop is de boer 50 jaar geworden. Collega-boer heeft een grote tent in de wei geplempt, een paar vaten bier aan laten rukken en een heuse DJ ingehuurd. We nippen nog maar even van onze glaasjes bier bij het horen van de zoveelste Duitse schlager en hopen op betere tijden. Wij zijn niet zo van het Duitse levenslied, behalve ergens op een mooie alm, na een dag hard skiën. Dan kunnen we dat wel aan.
Helene wie ?
Afijn, de stimmung stijgt tot ongekende hoogte en ik betrap me er zelfs op dat ik meezing als Marianne Rosenberg uit de speakers knalt. Buuf van om de hoek houdt ook wel van een dansje dus al snel storten wij ons in het feestgedruis. Plots gaan de lampen uit, de spotlights aan en word de jarige getrakteerd op een optreden van niet één, niet twee maar drie Helene Fischers. Het dak gaat van de tent af maar de grote boer en ik kijken vertwijfeld toe. Terwijl de hele tent mee brult bekruipt ons een ongemakkelijk gevoel. We kunnen als enige niet meezingen, wij weten niet eens wie Helene Fischer is. Als enige waarschijnlijk. We klappen wel heel erg hard na het optreden want dat was leuk en dan maakt het ons niet zoveel uit dat wij nog nooit van de vrouw in kwestie hebben gehoord. Als de grote boer vervolgens heel eerlijk bij de jarige opbiecht dat wij deze Duitse hitmachine niet kennen, valt diens mond wagenwijd open van verbazing. Dat bestaat toch niet, iedereen kent Helene Fischer. Hoofdschuddend drinkt de jarige nog maar een glaasje bier.
Zingen.
Gelukkig is er een oplettende buurtbewoner die ook een buurvrouw met niet-Twentse-achtergrond graag wil verlossen van deze ongemakkelijke situatie. Dus als Brabant van Guus Meeuwis uit de speakers schalt dan voel ik me opgenomen in de gemeenschap. Ik hoor er bij, ik voel het en het voelt goed. De microfoon wordt in mijn handen geduwd en ik zing zo hard en zo vals als ik kan. Maar als de lofzang van Guus halverwege gewoon wordt afgebroken en wordt ingeruild voor Helene Fischer dan haal ik mijn schouders op en drink een klein glaasje Jägermeister. Als de vrouw van de jarige volgend jaar de vijftig aantikt zorg ik er voor dat ik alle nummers van Helene Fischer ken, ik ben nu al Atemlos.
.
