Agroplaza is ternauwernood aan een ramp ontsnapt.
Om heel eerlijk te zijn is dat niet helemaal waar maar het levert, hoop ik, wel lezers op. We spreken 18 januari en er raast
een storm over Nederland, windkracht 11 is al gemeten en ook hier gaat het er heftig aan toe. In al die jaren, in het Twentse land, heb ik al heel wat stormen doorstaan, ook echte. Het kan hier enorm spoken zo op de weidse vlakten maar wat er nu gebeurd heb ik nog niet eerder meegemaakt. Zelfs de grote boer
blijft binnen en dat wil toch wel heel wat zeggen want die wordt doorgaans niet warm of koud van een beetje wind.
Het waait wel weer over.
Zwijgend zitten we aan de eetkamertafel met de telefoon standby, ingelogd op Weeronline en onze blik strak gericht op buiten. We zien dakpannen voorbij vliegen, containers rollen door de tuin, de kerstboom zweeft langs het raam en de trampoline heeft er vrijwillig voor gekozen om op een andere plek te gaan staan. We weten alleen niet welke plek, want er liggen alleen nog wat buizen in de tuin, de rest van de trampoline is met de westerstorm vertrokken. In de verte zien we het dekzeil van het mestbassin scheuren en hopen vurig dat de inhoud van dat bassin straks niet door de lucht vliegt. Ik heb twee dagen geleden de ramen nog gewassen zeg. We worden er stil van en hopen dat het snel overwaait. Zoveel natuurgeweld hebben we niet eerder mee gemaakt. Krukjes, bezems, zakken vol afval, stukken boom, hekwerk, bloempotten, melkbussen en andere onherkenbare attributen razen aan ons voorbij.
Uitgeraasd.
En wat er ook voorbij raast ? Een hond. Een zwarte welteverstaan en die woont op Agroplaza dus die is zeker niet
zomaar komen aanwaaien. Ik bewonder deze held enorm, dat hij zelfs tijdens code triple rood zich op het erf waagt om ons te beschermen. Zijn oren flapperen in de wind, het lijkt Dombo de vliegende olifant wel. En als hij aangevallen wordt door een plastic zak vol afval schrikt hij zich een ongeluk maar gaat al snel onverminderd door met het inspecteren van de erfbeplanting. Op zoek naar weggevlogen etensresten denk ik.
Als ik mijn positie verplaats naar het raam zie ik in de sloot voor het huis dat de beveiliging van Agroplaza zijn werkterrein heeft verlegd. Stoer trotseert hij de woelige baren in de sloot en
heeft de tijd van zijn leven. Zijn partner in crime heeft er voor gekozen om binnen de beveiliging op te schalen naar het hoogste niveau. Die neemt de waarschuwingen van de overheid wél ter harte. Als de grote boer en ik na een uur voorzichtig onze neus buiten de deur durven steken, waait er alsnog iets naar binnen. Een hond. Een zwarte welteverstaan.
Totaal verwaaid en verregend duikt hij op zijn matje bij de verwarming. De stilte na de storm breekt aan.
