Het is bijna zover, ze kan niet meer wachten maar moet toch nog een paar nachtjes slapen. Ze wordt er helemaal giechelig
van als ze er aan denkt, de mooiste dag van het jaar: Sinterklaas komt aan in Nederland. Maar hier en daar komen er wat kleine scheurtjes in haar rotsvaste geloof. Dat groep vijf geen bezoek meer krijgt van de man heeft niets te maken met het feit dat er teveel afvalligen zijn onder de klasgenoten. Nee hoor, het zit ‘m meer in de kwestie dat plakken cake versieren met slagroom en strooigoed, vlak voordat je de man gaat ontmoeten in het Pakjeslokaal, vet kinderachtig is.
Dat een paard niet op het dak kan, dat weet je als ultieme paardengek écht wel. Dus die foto’s van Sinterklaas op zijn viervoeter bovenop het dak zijn gewoon nep. Ze gebruikt nog net niet de term photoshop.
Schoorstenen, ook al zoiets. Die van ons is dichtgemaakt dus komen ze gewoon via de tuindeuren, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan.
Dat de Goedheiligman niet al het werk zelf kan doen op die leeftijd dat snapt ze ook wel. Er zijn gewoon hulpsinterklazen actief in Nederland en die lijken helaas niet altijd op de échte. Voorzichtig opperen wij dat we misschien voor de gek gehouden worden. Toch? Ook wel vreemd dat het op de Pakjesboot onderweg naar Nederland altijd mis gaat, daar is de kleine boerin het helemaal mee eens. Al met al roept dit hele gedoe toch wel de nodige vragen op zou je denken. Maar niet bij de kleine boerin, zo nuchter als ze is weet ze goed dat er hier en daar wat in scene wordt gezet. Maar dat is logisch, als dat niet zou gebeuren kijkt er namelijk niemand naar het Sinterklaasjournaal en dat is niet goed voor de kijkcijfers. We hebben nog even maar ik denk wel dat we onze tactiek moeten gaan wijzigen. Geen overpeinzingen meer, of vragen, suggesties. Met de botte bijl is ook een optie.
