edities die ik hier op Agroplaza heb mogen meemaken.
Wereldgeschiedenis
Lente in Twente, maar nu is niets meer wat het lijkt. Al wekenlang houdt het coronavirus ons land en de rest van de wereld in zijn greep. Het is niet te bevatten wat er gebeurd. Ik vind het beangstigend en surrealistisch en realiseer me dat we midden in een ongekende, unieke periode van de wereldgeschiedenis zitten. Heel Nederland wordt diep getroffen door deze crisis, ook wij. Maar tot nu toe knijp ik mijn handen dicht. Er zijn gelukkig nog geen zieken in familie- en kennissenkring. Het werk op de boerderij gaat gewoon door, alsof er niets aan de hand is. De kleine boer en kleine boerin hebben hun schoolroutine inmiddels gevonden en ik heb voor mezelf een thuiswerkplek ingericht. Soms voel ik me nutteloos als ik me bedenk hoe mijn collega’s volop in de frontlinie staan in het woonzorgcentrum waar ik normaal gesproken ook drie dagen in de week werk. Maar ik heb geen vitaal beroep en probeer zo goed en zo kwaad mogelijk mijn bijdrage vanaf afstand te leveren.
De rust die er in de stal is ervaar ik ook hier in huis en daar verbaas ik me wel een beetje over. Hoewel we, zowel binnen als buiten, de ruimte hebben is het een bijzondere situatie om vierentwintig uur per dag bij elkaar op de lip te zitten. En toch lijkt het allemaal vanzelf te gaan, er hangt zelfs een relaxte sfeer in huis. Zonder al te veel gedoe en met slechts een paar gemaakte afspraken, draagt iedereen zijn of haar steentje bij om deze periode zo goed mogelijk door te komen. Er is genoeg tijd voor ontspanning en beweging, zowel in de buitenlucht als online maar we verenigen ook het nuttige met het aangename. Er wordt gekookt, gebakken, schoongemaakt, bedden verschoond, gras gemaaid, stof gezogen enzovoorts. Als de kleine boer en kleine boerin ooit het huis gaan verlaten, zijn ze wat dat betreft van alle markten thuis. Ik ben er van overtuigd dat we het op deze manier gaan volhouden in deze coronacrisis, thumbs up voor ons alle vier, we gaan dit fiksen.
Saamhorigheid
Ik prijs me gelukkig dat ik hier woon, op de boerderij, op het Twentse platteland. De rust, de ruimte om ons heen en de zon in de tuin maken de social distancing dragelijk. En hoewel de voorbereidingen voor de activiteiten rondom vijfenzeventig jaar bevrijding volledig zijn stil gelegd hangen wij, net zoals veel inwoners van onze gemeente, de speciale bevrijdingsvlag aan de gevel van het huis. Het is een symbool van saamhorigheid geworden. Naast het feit dat we op die manier stil staan bij de bevrijding, is het voor mij ook een symbool voor een andere bevrijding. De bevrijding van het coronavirus. Het zal nog lang gaan duren en de veerkracht van ons allemaal zal danig op de proef gesteld worden. Wat ons daarna wacht? Ik ben hoopvol maar ook bezorgd. Wat mij betreft blijft de vlag hangen, tot het moment dat we kunnen zeggen dat we er weer zijn.
Stay strong.
